Saf altına eklenen özel metalin yapısı, alaşımın rengini belirler. Bakır ya da gümüşün eklenmesi kırmızı ya da yeşil altını ortaya çıkartır.
Dekoratif olarak altının çeşitli renklerinin kombine edilmesi 18. yüzyıl ortalarında Fransa'da doruğa çıkmıştır. Rölyefli altın kutularıda daha iyi görünen bu tekniğe quatre couleur (dört renk tekniği) ya da trois couleur (üç renk tekniği) denmektedir.
19. Yüzyılda altını hafifçe boyama ve lehimleme tekniği, altını en kolay ve ucuz yoldan renklendirme yöntemiydi. Yüzey yaldızlanarak hafifçe boyanırdı.
Oyma, kazıma ve devirli motorla işleme tekniğinde, altın zemin hakkâk kalemi ile pul pul dökülerek oyulur ve kazınır, yüzeylerin içi de saydam ya da sarı saydam mine ile doldurularak dekorlanırdı. Bu el yapımı işçilikte işlemler zaman alıyordu. 1750'lerden başlayarak oyma makinalarıyla işleme, daha az işgücü ile daha çok model üretilmesini sağladı. Etkileyici ve daha mükemmel bir yöntem olarak görülen bu teknikte zemin dalgalı, kavisli, hareli ipeğe benziyordu. özellikle temiz bir mine kaplamanınaltında oldukça etkileyici görünen ve guilloche diye tanımlanan bu teknik, Osmanlı'da "Aznavur" işi olarak adlandırılıyordu.
Kakma tekniğinde, kakma sanatı için elverişli bir metal olan altın levha üzerinde çeşitli aletlerle çukur ve oyuklar açılarak rölyef elde edilirdi. Çalışılacak levha kalıba girmesi için yeterince yumuşak ve dayanıklı, kakma aletinin darbelerine dayanması için de yeterince sert olan eğimli bir kalıba oturtularak yapılırdı.
Yorumlar
Yorum Gönder